Z uwagi na obraz znajdujący się w zahutyńskim kościele, warto przybliżyć kult Matki Boskiej Szkaplerznej, jakim darzą ją karmelici. Tym bardziej, że wszelkie prawdopodobieństwo wskazuje na pochodzenie obrazu z klasztoru karmelitów w Zagórzu.

W zakonie karmelitów kult Matki Bożej był zawsze bardzo żywy. Maryja stanowiła istotny i centralny punkt w życiu duchowym Karmelu, jego początkach, historycznych przemianach, liturgii, mistyce i pracy apostolskiej. Karmelici wiele swoich świątyń poświęcali Imieniu Maryi, od XIII wieku obchodzono w zakonie cztery święta maryjne, które z czasem rozrosły się do ponad dwudziestu pięciu świąt maryjnych. Wiele miejsca kultowi maryjnemu poświęcone jest w zakonnym prawodawstwie. Znaczącą rolę odgrywa Maryja w heraldyce, sfragistyce i ikonografii karmelitańskiej.

Powszechnym w sztuce karmelitańskiej przedstawieniem maryjnym jest Matka Boża Szkaplerzna. Kompozycje takie wiązać należy z wizją św. Szymona Stocka. W 1251 roku św. Szymonowi ukazała się Maryja i przekazała mu szkaplerz, równocześnie zapewniając, że każdy, kto go będzie nosił, obdarzony zostanie szczególnymi błogosławieństwami, a po śmierci uniknie kary wiecznej. W XIV wieku podobnego widzenia dostąpił papież Jan XXII. Pod wpływem osobistych przeżyć nadał przywilej odpustu zakonowi karmelitańskiemu i bractwom karmelitańskim.
Najbardziej typowymi przedstawieniami Matki Bożej Szkaplerznej są kompozycje wzorowane na obrazie Matki Bożej Śnieżnej z rzymskiego kościoła Santa Maria Maggiore. Maryja przedstawiona w półpostaci trzyma na lewym ramieniu błogosławiące Dzieciątko Jezus. Tak jak na pierwowzorze, można zauważyć charakterystyczną gwiazdę na płaszczu Maryi. Zasadniczą różnicą jest natomiast to, że Maryja w prawej dłoni trzymała szkaplerz. Niekiedy szkaplerz był domalowywany do pierwotnego obrazu, gdy kult szkaplerza świętego ulegał ożywieniu. Spotkać można także szkaplerze „dopięte” do malowidła. Znane są także kompozycje nawiązujące do typu ikonograficznego hodegetrii. Również w tym przypadku kompozycja najczęściej wzbogacona jest szkaplerzem trzymanym przez Maryję lub Dzieciątko Jezus. Inną formą ikonograficzną jest całopostaciowe przedstawienie Maryi w jasnej sukni i szafirowym płaszczu z Dzieciątkiem Jezus na ręku i berłem królewskim oraz szkaplerzem w dłoni. Niekiedy Maryja ubrana jest w karmelitański szkaplerz zakonny. Obraz ten stał się symbolem, wyróżnikiem grup żyjących według duchowości karmelitańskiej, będąc równocześnie pomocą w pracy apostolskiej samych karmelitów.
Kult Matki Bożej Szkaplerznej, propagowany przez karmelitów, jest jednym z najstarszych rodzajów kultu maryjnego. Na przestrzeni wieków zyskał on wielką popularność we wszystkich kręgach społecznych. Pierwsze dane historyczne o zakładanych przez karmelitów bractwach szkaplerznych pochodzą z XIV wieku, kiedy to na terenie Italii powstały pierwsze konfraternie. Ta forma pobożności zyskała duże zainteresowanie w okresie kontrreformacji. W tym właśnie czasie (koniec XVI i początek XVII w.) pojawiły się pierwsze bractwa na ziemiach polskich. Szybki rozwój tej formy pobożności spowodował, że karmelici zakładali bractwa nie tylko przy swoich świątyniach, ale i w parafiach prowadzonych przez księży diecezjalnych. W dokumentach archiwalnych można znaleźć liczne informacje na temat wygłaszanych przez karmelitów kazań o szkaplerzu świętym, kulcie Matki Bożej Szkaplerznej i licznych łaskach otrzymywanych przez Jej wstawiennictwo. Do czcicieli Matki Bożej Szkaplerznej należeli polscy królowie, m.in. królowa Jadwiga, Jagiełło, Władysław IV czy Jan III Sobieski, liczne rzesze szlachty, mieszczan, a nawet chłopów. Członkostwo w bractwie było swoistą formą nobilitacji społecznej, a używanie wspólnego znaku (szkaplerz, feretron, sztandar) dawało poczucie jedności i grupowej solidarności.
Bractwa szkaplerzne posiadały swoje ołtarze, w których najczęściej widniał przedstawiony wyżej obraz Matki Boskiej Szkaplerznej oraz bogato wyposażane zakrystie. Na przykład bractwo przy kościele karmelitów na Piasku w Krakowie posiadało w XVII wieku aż 12 kielichów, 3 relikwiarze i 16 obrazów. Uczestniczenie w procesjach, niesione przez nich emblematy, wspólne śpiewy były formą manifestacji i dawania świadectwa według zasad propagowanych przez karmelitów. Praktyki te, jak i samo członkostwo w bractwie, powodowały możliwość uzyskania licznych odpustów, hojną ręką nadawanych przez kolejnych papieży. Bractwa szkaplerzne prowadzone przez karmelitów wywierały znaczący wpływ, w okresie baroku, na szerokie rzesze wiernych na ziemiach polskich.
Rozprowadzano obrazki przedstawiające Matkę Bożą Szkaplerzną. Inną istotną formą działalności apostolskiej karmelitów i szerzenia kultu maryjnego było prowadzenie sanktuariów. W wielu świątyniach klasztornych znajdują się obrazy Matki Bożej Szkaplerznej lub Maryi Miłosierdzia otaczane szczególnym kultem – wystarczy wymienić te najważniejsze: w Krakowie na Piasku, Łańcucie, Woli Gułowskiej, Bołszowcu, Białyniczu czy Czernej. W sanktuariach, w których Maryja odbierała i nadal odbiera szczególną cześć, kultywowane są nadal pewne formy pobożności ludowej, organizowane są pielgrzymki, sprawowane są uroczyste Msze święte. Formy te były bardzo istotnym elementem kształtowania życia duchowego na ziemiach polskich przez całe stulecia.
Szkaplerz – tak zakonnicy polscy oprócz szkaplerzy małych, noszonych na koszuli przez członków, zapisanych do różnych bractw, nazywali swój ubiór wierzchni, noszony w wielu zakonach a składający się z dwóch kawałków sukna, z których jeden na piersi a drugi na plecy spadał. Taki szkaplerz przepisał św. Benedykt swym uczniom i braci dla ochrony sukienki zakonnej przy pracy.
Obecnie szkaplerzem jest też medalik z wizerunkiem Matki Boskiej lub symbolem.